ผู้เขียน ได้เข้ามาบวชอยู่กับหลวงปู่สมชาย ฐิตวิริโย ตั้งแต่ ปี ๒๕๔๐ และคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่ยังพอได้ฟังเทศน์หลวงปู่ฯอยู่บ้าง เพราะปีนั้นรู้สึกจะเป็นปีสุดท้ายที่หลวงปู่เทศน์อบรพระเณรในเรื่องการปฏิบัติภาวนา
การที่เราบวชใหม่นั้น ก็ย่อมมีการทำอะไรที่ผิด ๆ แปลก ๆ เป็นธรรมธรรมดา จึงขอเล่าประสบการณ์ของผู้เขียนเองคือ มีอยู่วันหนึ่ง ที่ตึกธรรมวิจัย ชั้นที่ ๒ ผู้เขียนได้ไปภาวนาที่นั้น โดยยึดหลักแบบอานาปานสติสูตร คือลมหายใจเข้าสั้นก็รู้ ลมหายใจยาวก็รู้ ซึ่งศึกษามาจากตำราตั้งแต่แต่ก่อนบวช เมื่อทำไปได้สักพักนึง ผู้เขียนก็มีความคิดสัปดนเล็กน้อยอยากจะหาวิธีให้จิตสงบเร็ว ๆ จึงได้ลองกำหนดลมหายใจ โดยหายใจให้ยาว ๆ ซึ่งยาวมากเป็นนาทีบ้าง สองนาที สามนาทีบ้าง ในการหายใจแต่ละครั้ง แล้วก็ลองกำหนดลมหายใจให้สั้นบ้างคือหายใจเข้าออกนิดหนึ่งแล้วก็หยุดไว้ เมื่อทำได้สักพักหนึ่งหนึ่งก็มีความรู้สึกที่แปลกดีเหมือนกัน คือจะมีความรู้สึกอยู่ที่ลมหายใจเท่านั้น ส่วนความรู้สึกของร่างกายมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็รู้สึกมีความอึดอัดเพิ่มขึ้นมาด้วย ทำไปได้สักชั่วโมงครึ่งแล้วก็เลิกไปทำกิจธุรอย่างอื่นต่อ
วันรุ่งขึ้น ก็ขึ้นไปอุปัฏฐากเหมือนอย่างเคย คือธรรมเนียมของพระเณรในวัดเขาสุกิมถ้าวันไหนมีเจ้าภาพถวายภัตตาหาร วันนั้นพระเณรไม่ต้องบิณฑบาต จะขึ้นไปอุปัฏฐากหลวงปู่ ซึ่งก่อนจะขึ้นไปถึงกุฏิหลวงปู่ ต้องเดินจงกรมรอที่ดาดฟ้าชั้นที่ ๔ เพื่อรอให้พระอุปัฏฐากมาเปิดประตูจึงจะขึ้นไปกุฏิหลวงปู่ได้ ซึ่งวันนั้นผู้เขียนก็ขึ้นไปถวายการอุปัฏฐากพร้อมกับพระเณรทั่วไปตามปกติ และวันนั้นพิเศษหน่อย ท่านได้ปรารภธรรมปฏิบัติเล็กน้อยว่า “ผมเห็นพระเณรเดินจงกรมก็ดีใจ เป็นไม่เป็นก็เดินไปเถอะ เดี๋ยวก็เป็นไปเอง การทำของเรานั้น ต้องค่อย ๆ ตะล่อม อย่าไปโมโห ให้ทำด้วยความนุ่มนวล แล้ว อย่าไปกด อย่าไปดัน อย่าไปเพ่งมันนะ ให้รับรู้เฉย ๆ บางองค์ไปกำหนดลมหายใจให้มันสั้น ไปกำหนดให้มันยาว อย่าไปทำอย่างนั้น ให้รับรู้เฉย ๆ ก็พอแล้ว ให้เราคิดว่าชาตินี้เอาเนกขัมบารมี ให้ตั้งใจกันเถอะ ข้างบนนี้น่าเดิน เมื่อทำวัตรเสร็จแล้วให้รีบขึ้นมา ให้ได้เช้ารอบนึง เย็นรอบนึง ค่ำรอบนึง ถ้าเราทำได้อย่างนี้ จะไปไวกว่าคนที่ภาวนามาเป็น ๑๐ ปีอีก สมัยก่อนที่ผมภาวนาอยู่ในป่า ไฟก็ไม่มี เดินมืด ๆ ก็ต้องระวัง ทั้งงู ทั้งตะขาบ ทั้งแมงป่อง จะมาทำอันตรายเอา แต่ที่นี่น่าเดินมาก ปลอดภัยทุกอย่าง ให้พากันตั้งอกตั้งใจเถอะ” เมื่อท่านปรารภเสร็จแล้วท่านก็ลงมารับแขกตามปกติ แต่ผู้เขียนกลับมีความสงสัยว่า เอ๊ หลวงปู่ท่านว่าเราไปกำหนดลมหายใจให้มันสั้นให้มันยาวหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นเราเลิกทำแบบนั้นดีกว่า และตั้งแต่วันนั้นมา ผู้เขียนได้ยึดแนวทางปฏิบัติตามแบบหลวงปู่มาโดยตลอด
มิถุนายน 2554
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น